Łuskino Leon (1872–1948), pułkownik W. P., literat, kompozytor. Ur. 11 IV w Chęcinach w woj. kieleckim; był synem pułkownika armii rosyjskiej Ksawerego i Józefy Krauze. Po ukończeniu 5 klas gimnazjum w Kielcach, w r. 1889 wstąpił do 28 połockiego p. piechoty. W l. 1890–2 ukończył szkołę junkrów w Odessie i rozpoczął wojskową służbę zawodową w armii rosyjskiej. Awansował na podporucznika w r. 1892, a na porucznika w r. 1896. Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej jako dowódca kompanii; po jej zakończeniu, w r. 1907 uzyskał stopień kapitana. Na rok przed wybuchem pierwszej wojny światowej Ł. odbył studia w szkole oficerów sztabowych w Oranienbaumie. Od 6 VI 1916 do 22 XII 1917 był dowódcą 291 p. piechoty. W kwietniu 1918 został referentem do spraw wojskowych Polskiego Przedstawicielstwa w Piotrogrodzie i po czasowym uwięzieniu w r. 1919 odesłany z innymi zakładnikami w styczniu 1920 do kraju. Awansowany 1 IV 1920 do stopnia pułkownika, najpierw był przez pięć lat zastępcą szefa Oddziału V (personalnego) Sztabu Min. Spraw Wojskowych (MSWojsk.), następnie w r. 1925 przeniesiony do 26 dyw. piechoty w Skierniewicach i wreszcie od r. 1926 pełnił obowiązki szefa Oddziału V Sztabu Generalnego, a w końcu szefa Wydziału Wyznań Niekatolickich MSWojsk. Z dn. 30 IX 1927 został przeniesiony w stan spoczynku i przeszedł do administracji cywilnej. Najpierw w okresie do lutego 1928 był wydawcą „Gospodarza Polskiego”, ilustrowanego tygodnika ludowego, a następnie objął urząd szefa Centralnego Biura Filmowego w Min. Spraw Wewnętrznych.

Był twórcą wielu piosenek żołnierskich, m. in. Nie nosim wyłogów i szary nasz strój. Pisał teksty piosenek dla Hanki Ordonówny i Zofii Terne; sam występował w teatrzyku «Qui pro quo» w Warszawie jako wykonawca piosenek. Ł. miał odznaczenia: rosyjskie – Krzyż Św. Stanisława 3 i 2 kl., Krzyż Św. Anny 3 i 2 stopnia, Krzyż Św. Włodzimierza 4 stopnia, polski Order Polonia Restituta oraz francuską Legię Honorową 5 kl. Zmarł w r. 1948. Był żonaty z Aleksandrą Kopernik.

Enc. Wojsk., V; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Słownik Muzyków Polskich, W. 1964; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; – Rocznik Polityczny i Gospodarczy Polskiej Agencji Prasowej, 1932 s. 286; – Centr. Arch. Wojsk.: Akta personalne Ł-y.

Piotr Stawecki